Newsitamea.gr
ΠΑΙΔΙ

Κοιτάξτε τα παιδιά σας και δωστε τους ζωή και υγεία

Ακολουθήστε μας στο GOOGLE NEWS και FACEBOOK

oikogeneia

Κοιτάξτε τα παιδιά σας και δωστε τους ζωή και υγεία

Για το βρέφος και το μικρό παιδί το βλέμμα του άλλου είναι απαραίτητο….Δεν είναι λίγοι οι γονείς που αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στον υπολογιστή, το κινητό τους και στα μέσα δικτύωσης απ? ό,τι στα παιδιά τους…

Πριν από μερικές δεκαετίες, όσοι ασχολούμασταν με τον άνθρωπο θεραπευτικά, αναγνωρίζαμε ως βασικό πρόβλημα στις σχέσεις των ανθρώπων το έλλειμμα στην ακοή. Αναζητούσες άνθρωπο να του μιλήσεις και όταν κάποιος φαινόταν πρόθυμος να σε ακούσει, στη δεύτερή σου φράση άρχιζε τα δικά του και εσύ έμενες στο… περίμενε. Τώρα οι άνθρωποι ακούνε ακόμα λιγότερο και ίσως να σε βλέπουν ακόμα πιο λίγο. Τώρα αναζητείς άνθρωπο να σε κοιτάξει και το βλέμμα του να μη σε ακυρώνει με την κενότητά του. Αυτό που πριν από πολλά χρόνια, προφητικά, περιγράφει εύστοχα στο έργο «Η πόλη μας» ο Θόρντον Γουάιλντερ, το ζούμε με οδυνηρό τρόπο, ακόμα και σε μικρές κοινωνίες όπως η δική μας.

Δεν είναι λίγοι οι γονείς που αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στον υπολογιστή, το κινητό τους και στα μέσα δικτύωσης, απ? ό,τι στα παιδιά τους. Και ακόμα πιο πολλοί που χαμένοι στον εικονικό κόσμο τους, κοιτάνε, χωρίς στ? αλήθεια να βλέπουν τα παιδιά τους. Αντιγράφω από το «Να ζεις να αγαπάς και να μαθαίνεις», του Λεό Μπουσκάλια. «Θυμόσαστε τη σκηνή που πεθαίνει η μικρή Έμιλυ; Κατεβαίνει στον τάφο της και της λένε: Έμιλυ, μπορείς να γυρίσεις πίσω στη ζωή για μια μέρα. Ποια μέρα θα ?θελες;. Κι αυτή λέει: Ω, θυμάμαι πόσο ευτυχισμένη ήμουν την ημέρα που έκλεισα τα δώδεκα. Θα ήθελα να γυρίσω την ημέρα των γενεθλίων μου. Και όλοι οι άλλοι νεκροί της λένε: Μην το κάνεις αυτό, Έμιλυ. Μην το κάνεις. Εκείνη όμως επιμένει. Θέλει να ξαναδεί τον μπαμπά και τη μαμά της.

Έτσι το σκηνικό αλλάζει και να τη τώρα δώδεκα χρονών, έχει γυρίσει πίσω σ? αυτήν την υπέροχη μέρα που θυμάται. Κατεβαίνει τη σκάλα μ? ένα ωραίο φορεματάκι και τις μπούκλες της να χοροπηδούν γύρω από το πρόσωπό της. Η μητέρα της όμως είναι τόσο απορροφημένη με το γλυκό που της φτιάχνει για τα γενέθλιά της, που δεν έχει καιρό να την κοιτάξει. Η Έμιλυ της λέει: Κοίταξέ με, μαμά. Είμαι το κορίτσι των γενεθλίων. Και η μαμά της τής απαντάει: Εντάξει, κορίτσι των γενεθλίων. Κάτσε τώρα να φας το πρωινό σου.

Η Έμιλυ στέκεται και λέει: Κοίταξέ με, μαμά. Η μαμά της όμως δεν την κοιτάζει. Μπαίνει ο μπαμπάς της, αλλά είναι τόσο απασχολημένος να βγάλει λεφτά για εκείνη, που δεν την έχει κοιτάξει ποτέ, ούτε και ο αδελφός της που είναι απορροφημένος με τα δικά του και δεν έχει καιρό γι’ αυτήν. Η σκηνή τελειώνει με την Έμιλυ, που στέκεται στη μέση του δωματίου λέγοντας: Κοιτάξτε με, σας παρακαλώ, κοιτάξτε με. Δεν χρειάζομαι ούτε το γλυκό, ούτε τα λεφτά. Μόνο να με κοιτάζετε. Και κανείς δεν την κοιτάζει κι όταν το βλέπει η Έμιλυ γυρίζει ακόμα μια φορά στη μητέρα της και λέει, σε παρακαλώ μαμά, και μετά γυρίζει και λέει: Πάρτε με πίσω. Είχα ξεχάσει τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Κανείς δεν κοιτάζει κανέναν. Κανείς δεν ενδιαφέρεται πια, έτσι δεν είναι;».

Το να μην υπάρχει κάποιος να σε δει, να σε κοιτάξει στο πρόσωπο, να σε δει στα μάτια και από τα δικά του μάτια να κατέβεις στα βάθη της ψυχής του και της δικής σου ψυχής, όταν είσαι ενήλικος, είναι οδυνηρό. Αυτό δεν μπορεί να αντικατασταθεί πλήρως, μια κάποια όμως παρηγοριά και αναπλήρωση μπορεί κανείς να βρει στους πραγματικούς και ανιδιοτελείς φίλους του ανθρώπου, τα ζώα. Όταν είναι όμως κανείς παιδί, το βλέμμα του άλλου και η αναγνώρισή του, στο πρόσωπο του παιδιού, ότι είναι άνθρωπος όμοιος και συν-άνθρωπος είναι θέμα επιβίωσης και συγκρότησης της ψυχοσωματικής του οντότητας, και αυτό περιλαμβάνει την ψυχική αλλά και τη σωματική του υγεία. Του άλλου το βλέμμα, λοιπόν, δεν είναι σχήμα λόγου, όταν είσαι παιδί, σου επιβεβαιώνει την ύπαρξη.

Αυτό που για τη μικρή μας κοινωνία και τους αργούς και πολύ ανθρώπινους ρυθμούς της ήταν τόσο περιορισμένο και που το συναντούσαμε μόνο σε οικογένειες σοβαρά διαταραγμένες, τώρα είναι φαινόμενο διαδεδομένο και δεν γνωρίζει στεγανά ηλικιών. Πολλές σοβαρές αρρώστιες, όσο προκλητικό και να ακούγεται, έλκουν τις ρίζες τους στην αφετηρία της ζωής (και άλλες όπως έχω σε άλλα άρθρα αναφέρει σε προγεννητικές εμπειρίες ή περιγεννητικά τραύματα), τότε που το βλέμμα της μαμάς ήταν… θολό. (Η φράση ανήκει σε θεραπευόμενή μου, με σκλήρυνση κατά πλάκας που, σαν μικρό παιδί, το μόνο που ευχόταν είναι να έχει ένα μυαλό που να μην αισθάνεται, να είναι «σαν άσπρη κόλλα» και να μη βλέπει, όπως η μαμά δεν «έβλεπε» γιατί της ήταν οδυνηρό να αισθάνεται τον πόνο της μαμάς σε σχέση με τον σκληρό και «παντογνώστη» πατέρα.

Ήταν η εποχή που η ίδια δεν είχε κανένα να τη «δει», να την αναγνωρίσει με το βλέμμα του και έτσι να εισαχθεί στον κόσμο των ομοίων της και να νιώσει άνθρωπος, όμοιος με τους άλλους ανθρώπους. «Θυμούμαι, σαν μωρό ήθελα να μπλοκάρω το μυαλό μου. Όπως έκανε η μαμά, ήθελα να ξεφεύγω, να μην είμαι στην πραγματικότητα… Ήθελα να μη βλέπω… Ήταν ο μόνος τρόπος να αντέξω…». Αυτές οι επιθυμίες, είναι και ο αρχικός εναγκαλισμός με την επιθυμία για φυγή, που αργότερα θα πάρει τη μορφή αρρώστιας).

Το έλλειμμα αυτό είναι τραύμα…
ΓΙΑ το βρέφος και το μικρό παιδί το βλέμμα του άλλου είναι απαραίτητο για τη δική του συγκρότηση και το γράπωμά του από τη ζωή: «υπάρχω και θέλω να υπάρχω γιατί υπάρχεις εσύ και το βλέμμα σου με καλωσορίζει στον κόσμο». Αλλιώς, όπως η Έμιλυ με θλίψη, μετά την τελική προσπάθεια για να τη δει κάποιος και όταν αυτός ο κάποιος δεν βρίσκεται, ζητά να πάει και πάλι στον κόσμο των νεκρών, έτσι και το βρέφος αναζητά τη δική του διέξοδο από τον κόσμο των ανθρώπων, των ανθρώπων που δεν… βλέπουν. Για το βρέφος αυτή η ευχή – αίτημα «πάρτε με πίσω» εγγράφεται ενεργειακά και θα βρει τη βιοχημική του έκφραση σε «ανύποπτο» χρόνο σε σωματική ή ψυχική αρρώστια.

Όταν το βλέμμα του ενήλικα δεν καλωσορίζει το βρέφος στη νέα του μορφή ύπαρξης, το μωρό δεν γραπώνεται δυνατά από τη ζωή. Το έλλειμμα αυτό είναι τραύμα και για το σύστημα του ατόμου, δεν έχει και τόση σημασία τι πορεία θα πάρει στην τελική του έκφραση. Η μήτρα των ασθενειών είναι, κατά βάση, τα συναισθηματικά τραύματα πριν από τη γέννα, κατά τη γέννα και μετά τη γέννα, ειδικά στις μικρές ηλικίες, που το νευρικό σύστημα δεν είναι αρκούντως ανεπτυγμένο για να εμπεριέξει αυτά τα τραύματα. Η ενέργεια, λοιπόν, αυτών των τραυμάτων που λιμνάζει στο σώμα, εάν δεν βρει την πρέπουσα διέξοδο, συχνά κατατρώει, μέσω ασθενειών, το σώμα.

ΠΗΓΗ:www.sigmalive.com

ΒΑΣΙΛΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Κλινικός Ψυχολόγος – Σωματικός Ψυχοθεραπευτής

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Κρίση στον γάμο μετά το 1ο παιδί: γιατί συμβαίνει και πώς να την προλάβετε

Efi Nika

Δασκάλα έγινε δότρια και έσωσε τη ζωή ενός 2χρονου αγοριού…

Efi Nika

Τι να κάνετε όταν ανακαλύπτετε πως το παιδί σας είναι εκφοβιστής…

Βογιατζής Ηλίας