ΑΥΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: Σχέσεις Αυτιστικών Ανδρών και Γυναικών
Ακούω από πολλές γυναίκες που κάποια στιγμή ανακαλύπτουν ότι ο σύντροφος τους έχει αυτισμό/Ασπεργκερ, τα εξής κοινά χαρακτηριστικά:
– Είναι πολύ προσκολλημένος στην μαμά του ή γονείς του
– δεν συμβάλει (αρκετά ή καθόλου) στην οικογενειακή ζωή τους
– δεν κατανοεί τις ανάγκες (συναισθηματικές κυρίως) της γυναικάς του
– δεν ξέρει πως να συμπεριφερθεί σωστά στα παιδιά του
– δεν κατανοεί πότε και πόσο την προσβάλει μπροστά σε άλλους
– δεν δέχεται με κανέναν τρόπο ότι έχει φταίξει όταν η σύζυγος του εκφράζει τα ανωτέρω παράπονα και την αποπαίρνει χωρίς κανέναν σεβασμό ή κατανόηση
Μετά από την άλλη μεριά συναντάω καθημερινά μαμάδες που υπερπροστατεύουν τα αυτιστικά παιδιά τους και κυρίως αγοράκια τους, που γίνονται θυσία για αυτά ώστε να έχουν ότι ποθεί η ψυχούλα τους, ώστε να νοιώσουν οι ίδιες κυρίως ότι τους προσφέρουν τα πάντα για να γίνουν ευτυχισμένα! Γίνονται δηλαδή χαλί να της πατήσουν και αυτό ακριβώς καταλήγουν να κάνουν τα πανέξυπνα αυτά αυτιστικά παιδιά, τις πατάνε!!!
Από την άλλη, σε άκρα αντίθεση, συναντώ μαμάδες που είναι μεν υπερπροστατευτικές και γίνονται θυσία για τα αγοράκια τους αλλά δεν τα αφήνουν σε χλωρό κλαρί! Καθημερινά τους υπενθυμίζουν πόσο έχουν κουραστεί να τα φροντίζουν, πόσο ανίκανα είναι να τα καταφέρουν μόνα τους, πόσο ανησυχούν για το μέλλον τους και τα πιέζουν με υπέρμετρους τρόπους να γεμίσουν ένα κενό που οι ίδιες πιστεύουν πως υπάρχει.
Αυτές οι μαμάδες δεν διαφέρουν καθόλου από αυτές που γίνονται χαλί να της πατήσουν. Απλά εξωτερικεύουν τις σκέψεις που έχουν και οι άλλες μαμάδες, και αντί να καταπίνουν τον πόνο τους τον εκφράζουν με έναν πολύ ψυχαναγκαστικό τρόπο!
Η λύπηση όμως που νοιώθουν οι “χαλί να με πατήσεις” μαμάδες μετατρέπεται σε επιθετικότητα και εκφράζεται με το “δεν σε αφήνω σε χλωρό κλαρί”.
Η αλήθεια είναι πως εδώ υπάρχει μια ανισσοροπία που καλύπτεται με δυο ακραίους τρόπους:
– Σου τα δίνω όλα αλλά θυσιάζομαι σιωπηλά διότι έτσι έχω μάθει να κάνω και αφήνω να με τρώει από μέσα σαν σαράκι
– Σου τα δίνω όλα αλλά θυσιάζομαι φωναχτά υπενθυμίζοντας σου συνεχώς αυτή μου την θυσία
Η ανισορροπία όπως καταλαβαίνετε είναι στο “θυσιάζομαι”!
Για πέστε μου γιατί πρέπει μια μητέρα να θυσιάζεται;
Τι είδος κοινωνίας και κουλτούρας είναι αυτό που όχι μόνο δέχεται αλλά το θεωρεί ως δεδομένο πως οι γυναίκες πρέπει να θυσιάζονται;
Νόμιζα πως οι ανθρωποθυσίες ήταν ένα βάρβαρο έθιμο και σαν πολιτισμοί τα έχουμε ξεπεράσει αυτά τα έθιμα και έχουμε φτάσει να θεωρούμε ότι υπάρχει πια ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών… Έλα όμως που δεν τα έχουμε ξεπεράσει καθόλου και δυστυχώς ακόμη τα καλλιεργούμε, και υποστηρίζουμε…
Εγώ, παρ’ όλο αυτιστική, αλλά γυναίκα και όχι άνδρας, έφυγα από το σπίτι μου εδώ στην Ελλάδα σε ηλικία 17 ετών και από εκείνη την στιγμή έπρεπε να μάθω να επιβιώνω μονή μου χωρίς την μαμά από πάνω μου.
Ξέρω πολύ καλά πως αυτό ακριβώς είναι που με έκανε ένα τόσο ικανό άτομο διότι όσο πιο πολλές δυσκολίες αντιμετωπίζουμε σαν άνθρωποι και μαθαίνουμε να τα βγάζουμε πέρα παρ’ όλες τις δυσκολίες αυτές, τόσο πιο έξυπνοι και ικανοί γινόμαστε στο τέλος, και τόσο πιο καλά μαθαίνουμε και να βοηθάμε άλλους.
Αν θα ήθελαν οι μαμάδες που έχουν αυτιστικά παιδιά, και κυρίως αυτιστικούς γιούς να γίνουν και εκείνοι έξυπνοι και ικανοί, και να μάθουν να κατανοούν τους άλλους, θα πρέπει να τους επιτρέψουν να αναλάβουν την ευθύνη της ζωής τους όσο πιο νωρίς γίνεται, όσο και αν είναι δύσκολο στις μαμάδες αυτές που ανησυχούν (υπερβολικά κατά την γνώμη μου) για το παΐδι τους.
Δυστυχώς πολλές μαμάδες με αυτή τους την ανησυχία έχουν καταφέρει να κάνουν παιδιά (κυρίως αγόρια) που είναι ουσιαστικά ανίκανα, και που μετά περιμένουν από την γυναίκα τους (φιλενάδα, σύζυγο, κτλ) να πάρει την θέση της μαμάς τους και να τους φροντίζει και να τους καλύπτει τις ανάγκες τους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως έκανε και η μαμά διότι απλά νοιώθουν μέσα τους πως έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα και πως το δικαιούνται αυτό! (πιστέψτε με εναν τέτοιος αυτιστικός άνδρας είναι και ο αδελφός μου).
Δεν ξέρετε με πόσες γυναίκες έχω μιλήσει που έχουν σχέση ή παντρεύτηκαν ένα τέτοιο αυτιστικό παιδί (όταν έγινε πια μεγάλος άνδρας!!!) και πόσο τα παράπονα που έχουν από τους άνδρες τους (κυρίως μετά που έκαναν και παιδιά μαζί του) είναι ολόιδια!!!
Και πόσες από αυτές τις γυναίκες καταλήγουν τελικά να χωρίσουν από αυτούς τους άνδρες διότι δεν αντέχουν άλλο να είναι η “μαμά” τους και καταλήγουν να φορτωθούν μόνες τους τα παιδιά…
Αλλά αυτό που δεν ξέρετε είναι πόσο εύκολα γίνετε μετά έναν φαύλος κύκλος, μόνες αυτές οι συναισθηματικά ανικανοποίητες και βαθειά προδομένες και πληγωμένες γυναίκες, καταλήγουν σαν μόνος γονέας να υπερπροστατεύουν και αυτές τα παιδιά τους (κυρίως τα αγόρια) και να συνεχίζεται αυτό το τροπάριο εις βάρος όλων των άλλων μετέπειτα γενεών γυναικών!!!
Εμείς οι ίδιες λοιπόν, είναι που δημιουργούμε άνδρες ανίκανους να ενδιαφερθούν για τις γυναίκες που είναι γύρο τους διότι έχουν μάθει ΜΟΝΟ να λαμβάνουν φροντίδα από αυτές τις γυναίκες αντί να μάθουν και να ΔΙΝΟΥΝ φροντίδα σε αυτές!
Έχουν μάθει να περιμένουν από τις γυναίκες να θυσιαστούν για αυτούς και φυσικά και για τα παιδιά που θα κάνουν μαζί τους. έχουν μάθει να περιμένουν παρά πολλά από τις γυναίκες, διότι αυτά τους έμαθαν να περιμένουν από τις γυναίκες οι ίδιες τους οι ΜΑΜΑΔΕΣ!!!
*** Για να δώσει όμως κάποιος φροντίδα σε έναν άλλο, πρέπει κατ’ αρχάς να μάθει να δίνει φροντίδα στον ίδιο του τον εαυτό.***
Και αφού μάθει να ακούει, να αναγνωρίζει, να κατανοεί και να καλύπτει τις δικές του πρωταρχικά ανάγκες, μετά μπορεί και να μάθει να ακούει, να αναγνωρίζει, να κατανοεί και καλύπτει τις ανάγκες των άλλων και κυρίως των άλλων στο άμεσο τους περιβάλλον όπως η γυναίκα και τα παιδιά του, οι γονείς του, κτλ.
Άλλωστε αυτό δεν είναι ένα πρωταρχικό και βασικό δείγμα αυτισμού:
Η ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΥΤΙΣΤΙΚΩΝ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΝ ΣΩΣΤΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ!
Δυστυχώς και πάλι εμείς οι γυναίκες είναι που δεν έχουμε κατανοήσει πόσο είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε αυτές τις καταστάσεις που βιώνουμε στην ζωή μας από την συμβίωση μας με τους άνδρες και θεωρούμε άκρως λανθασμένα πως έτσι απλά ΕΙΝΑΙ οι άνδρες και δεν μπορούμε να τους αλλάξουμε…
Χωρίς φυσικά να έχουμε κάνει ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ μια συντονισμένη και ουσιαστική προσπάθεια (αυτή η προσπάθεια είχε γίνει κάποτε και την ονόμασαν φεμινισμό και φυσικά την έκραξαν όλοι οι άνδρες με τα χειρότερα λόγια λέγοντας πως οι φεμινίστριες είναι ανδροπρεπείς γυναίκες και λεσβίες!!!) να κατανοήσουμε πόσο πολύ και πόσες φορές καταλήγουν να ΘΥΣΙΑΣΟΥΜΕ την δική μας άνεση, τον δικό μας ύπνο, την δική μας βολή, τον δικό μας εγωισμό, ακόμη και τα δικά μας χρήματα για να καλύψουμε τις ανάγκες αυτές ενός άνδρα!
Είτε αυτός είναι σύζυγος, μας, είτε είναι γιός μας, είτε είναι απλά η σχέση που έχουμε… του δίνουμε πολλά, παρά πολλά που όμως δεν φαίνονται, διότι τα δίνουμε σιωπηλά, τα δίνουμε απλόχερα, τα δίνουμε χωρίς εγωισμό αλλά από αγάπη και από δική μας ανάγκη να έχουμε την άκρως απαραίτητη ευτυχία και αρμονία γύρω μας. Διότι ξέρουμε ενστικτωδώς πως αυτή η ευτυχία και αρμονία είναι εκεί που θα μεγαλώσουν ευτυχισμένα, ισορροπημένα, και σωστά παιδιά!!!
Όσα όμως και να δώσουμε αυτά που περνούμε πίσω δεν είναι ποτέ ισάξια με αυτά που δίνουμε. Δεν λαμβάνουμε ισάξια αγάπη, τρυφερότητα, σεβασμό, κατανόηση, υποστήριξη, προώθηση, κάλυψη, και πολλά άλλα από τους άνδρες στην ζωή μας, διότι απλά ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΑΘΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΚΑΠΟΙΟΥ ΑΛΛΟΥ, ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ!!!
Και ποιος θα τους το μάθει αυτό θα με ρωτήσετε;;;
Κατ’ αρχάς η μανούλα τους που αντί να τον κάνουν να νομίζει πως είναι άρχοντας και βασιλιάς να του μάθει πως και η ιδία σαν άνθρωπος και κυρίως σαν γυναίκα όπως και κάθε άλλη γυναίκα που θα μπει στην ζωή του, είναι ισάξια με τον ίδιο, πως και κάθε γυναίκα είναι εξίσου αρχόντισσα, εξίσου βασίλισσα, και εξίσου άξια του σεβασμού, της κάλυψης των αναγκών της και της περιποίησης του.
Αν η μαμά λόγω δικής της αδυναμίας και σθένος χαρακτήρα και ίσως και έλλειψης αυτοσεβασμού της, δεν καταφέρει να μάθει αυτά τα πολύ βασικά στον γιό της, θα πρέπει να επικομιστεί αυτόν τον δύσκολο ρόλο αργότερα δυστυχώς η φιλενάδα (αν είναι άγαμος), ή η σύζυγος (αν είναι παντρεμένος).
Και ξέρω πολύ καλά πως η μαμά τις περισσότερες φορές δεν θα καταφέρει να του τα μάθει αυτά τα βασικά διότι σαν γυναίκα που είναι, πολύ εύκολα μπορεί μέσα της από την δική της άκρως βασική συναισθηματική ανάγκη ισορροπίας ευτυχίας και αρμονίας γύρω της (όπως ανέφερα πιο πάνω) να αντικαταστήσει τον άνδρα/σύζυγο/σύντροφο που έχει ανάγκη να έχει δίπλα της ώστε να μοιραστεί την αγάπη και τρυφερότητα της μαζί του αλλά και να δεχτεί και από αυτόν ισάξια αγάπη και τρυφερότητα, και στην θέση αυτού του άνδρα/συζύγου να τοποθετήσει υποσυνείδητα τον άνδρα/γιό της.
Καταλήγει λοιπόν αυτή η μαμά να προσφέρει σε αυτόν τον άνδρα/γιό (μια και είναι και μέρος του είναι της αφού τον γέννησε) όλα αυτά που θα ήθελε η ιδία να λάβει και να δώσει συναισθηματικά!
Κάνει ασυνείδητα από δική της συναισθηματική ανάγκη, τον γιό της “κακομαθημένο” και “μαμμόθρεφτο” και ουσιαστικά ανίκανο να έχει μια σωστή και ισάξια σχέση σεβασμού και αλληλοκατανόησης και κάλυψης αναγκών με μια γυναίκα, ή μπορεί να είναι τόσο καλομαθημένος που καμία άλλη γυναίκα δεν θα μπορέσει ποτέ να καλύψει τις υπέρμετρες ανάγκες του.
Μετά έχουμε και την κοινωνία γύρο μας που φυσικά είναι βασισμένη στις ανδρικές κυρίως ιδέες για το πως πρέπει να είναι τα πράγματα, και φυσικά με αυτή την ιδεολογία υποστηρίζει, προωθεί και αναγκάζει τον καθημερινό ΘΥΣΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ και κάλυψη των ανδρικών αναγκών.
Και έρχεται ο Αυτισμός, αυτιστικές υψηλότατης λειτουργικότητας γυναίκες, τόσο δυναμικές που γίνονται σαν “άνδρες” με μόρφωση, με καλό επάγγελμα, με δυνατότητες καριέρας και άλλα πολλά, που αντιστέκονται σε αυτές τις καταστάσεις και δεν δέχονται έναν άνδρα άρχοντα και βασιλιά, που είναι και οικονομικά ανεξάρτητες άλλα με το που θα γίνουν όμως μητέρες ξεχνάνε ότι κάποια άλλη γυναίκα μεγάλωσε και έθρεψε και έμαθε τον άνδρα της να φέρεται έτσι, και δεν κάνουν το βασικό βήμα παρ’ όλες τις ικανότητες τους, να αλλάξουν επιτέλους αυτόν τον φαύλο κύκλο, αυτή την ανδροκρατία που κυριαρχεί χρόνια και χρόνια γύρω μας!
Ας το κάνει, σκέπτονται, κάποια άλλη γυναίκα, και όχι εγώ. Εγώ σαν καλή μητέρα θέλω να υπερπροστατέψω τον γιό μου, διότι μέσω αυτού καλύπτω και τις δίκες μου συναισθηματικές ανάγκες και αδυναμίες… ΟΚ, ας σηκώσουν το χέρι αυτές οι “άλλες” γυναίκες που θέλουν να κάνουν επιτέλους την αρχή!
Από τις γυναίκες εξαρτάται και πως θα χειριστούν την σχέση τους.
Από μια επιτυχημένη επαγγελματικά και κοινωνικά γυναίκα που και αυτή είναι παντρεμένη και έχει ένα παιδί, άκουσα σήμερα την καλύτερη συμβουλή:
Σε έναν άνδρα, μου λέει, δεν θα μιλάς ποτέ σαν να είναι ενήλικας, θα του μιλάς με την ιδία υπομονή και χαμηλούς τόνους που θα μιλούσες σε ένα παιδί, διότι άμα περιμένεις να κατανοήσει αυτά που του λες σαν ενήλικας, δεν θα τα καταφέρει και όχι μόνο δεν θα τα καταφέρει άλλα και θα εκνευριστεί και άμα εκνευριστεί θα σου βγει και από επάνω!
Αυτό μου έχουν πει κάποτε και έμενα, μου λέει μετά, και το ακλούθησα στην ζωή μου, και σου το λέω και εσένα για μην έχεις προβλήματα. Άμα θες να έχεις έναν άνδρα δίπλα σου, όπως είδα πως το θέλω και εγώ, τότε θα πρέπει πάντα να κρατάς αυτό στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου και ποτέ μην φανταστείς ότι θα μπορείς να του μιλήσεις σαν έναν ενήλικα με την ιδία κατανόηση και νοητικό επίπεδο με το δικό σου.
Μην τον βρίζεις γιατί θα το πάρει σαν ένα μικρό παιδί κατάκαρδα, μην του λες αυτά που κάνει στραβά διότι απλά θα τον κάνεις να μην κάνει μετά απολύτως τίποτα. Έτσι λειτουργούν οι άνδρες, θέλουν καλόπιασμα, υπομονή, είναι παιδιά και παραμένουν παιδιά όλη τους την ζωή.
Το κακό είναι της λέω, πως πολλές γυναίκες ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΠΑΙΔΙΑ άλλα θέλουν έναν δεσμό, έναν άνδρα δίπλα τους να της στηρίξει με την ιδία κατανόηση και ικανότητα που έχουν οι ίδιες και καταλήγουν τελικά να έχουν έναν δεσμό με ένα παιδί.
Ναι, μου λέει, η κατάρα της γυναίκας είναι πάντα να έχει παιδιά. Οποίας ηλικίας και να είναι, είτε τα έχει γεννήσει είτε έκανε δεσμό μαζί τους. Καλό είναι να το πάρεις απόφαση αυτό και να ξέρεις καλά σε τι λούκι μπαίνεις με κάθε δεσμό που κάνεις με άνδρα.
Άμα νοιώθεις πως δεν θες ένα παιδί δίπλα σου, τότε μην κάνεις δεσμό με άνδρα κάνε δεσμό με γυναίκα μου λέει κάπως αστεία, αλλά και σοβαρά μαζί. Αν οι γυναίκες κάναμε δεσμούς μεταξύ μας και βγάζαμε τους άνδρες στην άκρη, να δεις σε τι διαφορετικό κόσμο θα ζούσαμε, ταχτικό, περιποιημένο, οργανωμένο χωρίς διαφωνίες και πολέμους.
Οι άνδρες είναι που μας κάνουν να τρωγόμαστε μεταξύ μας οι γυναίκες για να διεκδικήσουμε την αγάπη τους, την προτίμηση τους. Τελικά και από αυτό οι άνδρες είναι που βγαίνουν κερδισμένοι.
Γι’ αυτό αποφάσισε εσύ πραγματικά τι θες μου λέει. Αν θες έναν άνδρα δίπλα σου τότε θα πρέπει να υποστείς και την κατάσταση αυτή, ότι θα πρέπει να του φέρεσαι σαν να είναι παιδί. Άμα δεν το θες αυτό, τότε μην κάνεις και μην έχεις δεσμό να βρεις την ησυχία σου.
Τάδε έφη μια σοφή και ικανή γυναικα. ‘Η ταν ή επί τας λοιπόν με τους άνδρες. Είτε τους φορτωνόμαστε σαν να έχουμε ένα παιδί είτε δεν τους φορτωνόμαστε και τους αφήνουμε να τους φορτωθεί κάποια άλλη…
Κάποτε άκουσα και αυτά τα λόγια από έναν άνδρα μεγάλης ηλικίας:
“Ήμουν πολύ τυχερός στην ζωή μου που βρήκα μια γυναίκα και με αγάπησε”
Δεν ξέρει όμως πόσο τυχερός ήταν και πόσα θυσίασε αυτή η γυναίκα για να τον έχει εκεί δίπλα της και να τον αγαπά. Μακάρι όλοι οι άνδρες να γεννηθούν σε μια ζωή γυναίκες και να κατανοήσουν πόση θυσία και υπομονή χρειάζεται για να τους έχει μια γυναίκα δίπλα της.
Αλλά γιατί είναι οι άνδρες μια ζωή παιδιά; Διότι απλά πάνε από γυναίκα σε γυναίκα και καταφέρνουν να καλύπτουν έτσι τις ανάγκες τους. Από την μαμά στην φιλενάδα στην σύζυγο, ή από την μαμά σε φιλενάδα και σε άλλη φιλενάδα και σε άλλη φιλενάδα, ή από την μαμά σε σύζυγο, ή μένουν με την μαμά μέχρι που θα πεθάνει η μαμά από γηρατειά και μετά θα αναζητάνε κάποια να την αντικαταστήσει.
Και να φανταστείτε ότι αυτά τα παιδιά ως ενήλικες είναι που κυβερνούν τον κόσμο μας, που παίρνουν τις σοβαρές αποφάσεις, που οργανώνουν το μέλλον μας. Είναι να μην ζει κανείς σε καθημερινό τρόμο;
Η θέση της γυναίκας/μητέρας ποια είναι;
Tώρα επειδή εδώ και αιώνες, έκαναν οι μητέρες τα αγοράκια τους δυνατούς σαν θεούς, βλέπε τον Αχιλλέα, τον Μέγα Αλέξανδρο, κτλ. διότι κάθε δυναμικός άνδρας έχει πίσω του μια δυναμική γυναίκα, είτε είναι η μητέρα “βασιλομήτωρ” όπως στην οικογένεια των Κέννεντι από την μια, είτε είναι το άκρο αντίθετο όπως οι αφρικανές μαμάδες που κάνουν όλες τις κόρες τους να είναι σκλάβες και να υπηρετούν τα άρρενα παιδιά της και αδέλφια τους, οπότε ανυψώνουν έτσι τα αρσενικά παιδιά υπεράνω των κοριτσιών…
Όλες οι μαμάδες γυναίκες του κόσμου, επειδή δεν μπορούν να ανυψώσουν μόνες τους το εγώ τους (τον εγωισμό τους και φιλοδοξίες τους) έναντι του άνδρα τους, πρέπει κατά μεγάλο βαθμό να τα θυσιάζουν με το να τα καταπίνουν.
Τον τρώνε τον εγωισμό και τις φιλοδοξίες τους και τα κρύβουν βαθειά μέσα τους. Όταν όμως κάνουν γιό, αυτό το κρυμμένο φιλόδοξο εγώ βγαίνει και το χαρίζουν στους γιούς τους ώστε να μπορέσει το εγώ της γυναίκας επιτέλους με το σώμα ενός άνδρα, να παρουσιαστεί (to manifest) είναι σαν ο γυναικείος φιλόδοξος εγωισμός να “ντύνεται” ένα ανδρικό σώμα, αυτό του γιού της.
Του χαρίζει και όλα τα κρυμμένα όνειρα της, τις φιλοδοξίες της, και αν είχε φιλοδοξίες η μαμά Κέννεντι που τις υλοποίησαν τα παιδιά της, τα αγόρια της. Ένα-ένα τα έσπρωξε και εριξε στο καζάνι της εξουσίας. Τα ήθελε όλα της τα αγόρια να γίνουν Πρόεδροι της Αμερικής ή τουλάχιστον μέλη του Κογκρέσου!
Αντί να είναι μια ευαίσθητη μαμά, μια μαμά που θα ήταν όλη μια αγκαλιά, ένα μαλακό μυρωδάτο μαξιλαράκι που εκεί μέσα θα κρυβόταν όλη η ασφάλεια του κόσμου και που σε αυτή την αγκαλιά θα μπορούσε το αγόρι της να ονειρευτεί, να τραγουδήσει, να σκεφτεί για την αγάπη…
Αντί οι γυναίκες/μητέρες να κάνουν το είδος του αγοριού που θα λέγαμε “μαμμόθρεπτο”, που κρύβεται ακόμη στην ποδιά της, το σπρώχνουν, το δαγκώνουν, το πιέζουν, το προωθούν, το πουλούν στην δόξα και στην δύναμη ώστε να πραγματοποιήσει έτσι δυναμικά τα δικά τους εγωιστικά και φιλόδοξα όνειρα, αξίες, και πρέπει.
Αυτές τις μαμάδες όμως οι άνδρες/γιοί δεν τις θυμούνται με αγάπη, και αν είναι με αγάπη τότε είναι αγάπη ανάμεικτη με πόνο και ενόχληση, και από εκεί και πέρα όποια γυναίκα και να αγγίξουν αυτοί οι άνδρες, θα την αγαπούν και πονούν συγχρόνως, όπως έχουν μάθει και βιώσει την αγάπη/πόνο από την μητέρα τους.
Τα παιδιά ότι τα μάθεις αυτά θα μεγαλώσουν και θα κάνουν.
Αν δεν βάζαμε μπροστά τον φιλόδοξο εγωισμό μας φίλες γυναίκες μητέρες, και τα κάναμε τα αγοράκια “μαμμόθρεπτα” αγαπησιάρικα, γλυκύτατα, χαδιάρικα, ρομαντικά και με αίσθηση απόλυτης ασφάλειας δίπλα σε μια γυναίκα, σαν την ασφάλεια που ένοιωθαν και νοιώθουν δίπλα στην γυναίκα μητέρα τους, θα ήταν αυτό κακό;;;
Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα μητέρες γυναίκες, γυναίκες μητέρες, μητέρες και γυναίκες. Πως θα ισορροπήσουμε τον δικό μας φιλόδοξο εγωισμό και να μην τον φυτέψουμε μέσα στα αγόρια ώστε να μην καταλήξουν να έχουν ένα υπερφυσικό εγώ (εγωκεντρικό εγωισμό) που τελικά μόνο εμπόδιο θα τους είναι στην σχέση τους με οποιαδήποτε άλλη γυναίκα.
Από την μια, αφήνουμε τον άνδρα μας να καταπατήσει τον φιλόδοξο εγωισμό μας, κυρίως όταν δεν κοιτά προσέχτηκα που πατά και ξεχνά ότι είμαστε και εμείς εκεί, και ότι έχουμε δική μας γνώμη και μπορούμε και θέλουμε να την εκφράζουμε ισάξια με την δική του, αλλά δεν μας αφήνει ή αγνοεί την γνώμη μας, ή την ακούει αλλά τελικά κάνει ούτος ή άλλως το δικό του.
Άλλες φορές όταν εκφράζουμε τον φιλόδοξο εγωισμό μας, βλέπουν οι άνδρες αυτή την έκφραση σαν γκρίνια, και μας λένε γκρινιάρες, και στο τέλος συνήθως καταφέρνουν και βγαίνουν και από πάνω. Και ο δικός μας εγωισμός έχει καταπατηθεί για ακόμη μια φορά διότι ο άνδρας απλά αρνείται ότι τον καταπάτησε ακόμη και όταν του λέμε πότε, πόσες φορές και πως το έκανε. Απλά δεν τον βλέπει, δεν τον αποδέχεται και δεν τον σέβεται.
Αλλά, μια φορά τον μηνά, ανακτούμε την δύναμη να τους τα πούμε ένα χεράκι και δεν δεχόμαστε επιτέλους καμία καταπάτηση του δικού μας εγωισμού. Μια φορά τον μήνα μαζί με την περίοδο μας, η φύση μας δίνει ένα ισχυρό όπλο διότι ανεβαίνει κατά πολύ και το επίπεδο της τεστοστερόνης στο σώμα μας. Γινόμαστε σαν τους άνδρες πολύ πιο εύκολα ευερέθιστες σε θέματα εγωισμού και πολύ πιο δυναμικές ώστε να μην δεχθούμε να κάνουμε πίσω.
Αυτό κάνει η τεστοστερόνη και η αδρεναλίνη, κάνει το άτομο πιο ευερέθιστο, πιο μαχητικό ή το κάνει να νοιώθει συνεχώς σε κατάσταση ετοιμότητας τρομαγμένο και με τεντωμένα τα νευρά!
Τότε με αυξημένη την τεστοστερόνη, είναι που η γυναίκα με τον πρώτο τσαμπουκά του άνδρα, η σταγόνα που ξεχυλίζει το ποτήρι της δηλαδή, ανοίγει διάπλατα το στόμα της και του τα λέει ένα χεράκι (ξέσπασμα θύμου; υστερία; PMS;). Η αύξηση της τεστοστερόνης της δίνει τα “κότσια” να του τα πει επιτέλους όλα της τα αποθυμημένα!
Αυτό όμως μπορεί να φέρει δυο ειδών αποτελέσματα.
Να της θυμώσει ο άνδρας πρώτα πολύ, αλλά μετά από μέρες και μέρες θυμού, να τα σκεφτεί αναμασήσει, κατανοήσει έως έναν βαθμό αλλά όχι ολοκληρωτικά αρκετά όμως για να καλμάρει και να καταφέρει να ξαναμιλήσετε και να τα βάλετε κάτω και να δεχτεί πως έχεις και εσύ εγωισμό και πρέπει να είναι ισάξιος και ισοδύναμος με τον δικό του.
Οπότε κύριοι μου, όταν ο δικός σας ο εγωισμός μεγαλώνει, μεγαλώνει ισάξια και ισοδύναμα και ο δικός μας, και μια μέρα είναι έτοιμος για την ίση αναμέτρηση μαζί σας, και εκεί μπορεί να πέσουν και νεκροί.
Δυστυχώς πέφτουν ταχτικά νεκροί. Κυρίως είναι οι γυναίκες μητέρες, μητέρες γυναίκες, μητέρες και γυναίκες που έχασαν αυτή την μάχη διότι ο άνδρας τους δεν δέχθηκε με κανένα τρόπο, εγωιστικά, σαν τον mucho macho που ήταν να κατεβάσει τον εγωισμό του και να δώσει χώρο και σεβασμό στον εγωισμό της γυναίκας δίπλα του.
Αντί να δει τι του ζητούσε αφού της είχε πει πως την αγαπά, να κατανοήσει τι ήταν αυτό που ζητά και να της δώσει μια ισάξια θέση δίπλα του με ισαξίους εγωισμούς, την σκότωσε.
Διότι τον βεβήλωσε. Του ζήτησε να κατέβει από τον ανδρικό του θρόνο και να έρθει εκεί χαμηλά που είναι η ιδία σαν γυναίκα διότι άμα είναι να έχει ισότητα με αυτήν, μόνο πιο χαμηλά μπορεί να πέσει αφού εκείνος έχει τον πιο μεγάλο και υψηλό εγωισμό!
Πολλές γυναίκες πέφτουν νεκρές σε αυτές τις μάχες εγωισμών. Άλλες δεν πεθαίνουν αλλά μένουν βαριά πληγωμένες κυρίως όταν πια στην μεσηλικία τους που έχουν μπει στην εμμηνόπαυση, και έχουν πιο συχνά υψηλή τεστοστερόνη, οι διαμάχες είναι συχνές και ίσως και καθημερινές μέχρι που ο άνδρας για να αποφύγει να κατεβάσει τον εγωισμό του και να της επιτρέψει να έχουν ισάξιο εγωισμό, φεύγει από το σπίτι, βρίσκει μια ερωμένη νεώτερη του, ζητά διαζύγιο και την αφήνει συχνά και απένταρη να μεγαλώσει μόνη της τα όποια παιδιά έχουν.
Αυτές τις γυναίκες δεν τις σκότωσαν οι άνδρες τους αλλά απλά τις ευνούχισαν και τις έμαθαν να μην εμπιστευτούν εύκολα αν όχι καθόλου, άλλον άνδρα. Έχω γνωρίσει και κάποιες τέτοιες μαμάδες. Βαθειά ευνουχισμένες συναισθηματικά, πληγωμένες βαριά, με ουλές που παρ’ όλα αυτά βρίσκουν έναν άνδρα εξωτερικά ευαίσθητο και καλόκαρδο αλλά ανίκανο να της ικανοποιήσει όπως τον χρειάζεται η γυναίκα μητέρα συναισθηματικά.
Στην κατάσταση που είναι παρατημένες με τα παιδιά, διάλεξαν έναν ευαίσθητο άνδρα διότι ήθελαν κάποιον να την συμμερίζεται συναισθηματικά.
Αντί αυτού, πέφτουν σε έναν συναισθηματικά ανίκανο άνδρα (αυτιστικό;;;) που τις πολεμά κιόλα και τσακώνεται μαζί της όταν νοιώθει πως η γυναίκα μητέρα μοιράζει την αγάπη της σε αυτόν και στα παιδιά της και δεν ασχολειται μόνο με τον ίδιο. Αρχίζει να της κάνει σκηνές. Αντί να της δώσει συμπαρασταση συναισθηματική, της φορτώνει και έξτρα φορείο, τον πληγωμένο του εγωισμό.
Δυστυχώς εδώ και αιώνες, οι γυναίκες του κόσμου αντί να αγαπηθούν όπως τους αξίζει για την ζωή και μόνο που χαρίζουν σε κάθε άνθρωπο ζωντανό ή πεθαμένο, χρησιμοποιούνται, βιάζονται, εκβιάζονται, θανατώνονται!
Γυναίκες, εμείς πρέπει να σταματήσουμε αυτό το κακό. Πρέπει να πάρουμε το δίκιο στα χέρια μας και να διεκδικήσουμε πραγματική ισότητα και σεβασμό. Η ανδροκρατούμενη κοινωνία μας τρώει, λίγο λίγο, σιγά σιγά, ανεχόμαστε πολλά, και έχουμε μάθει να σωπαίνουμε.
Για μερικές που ζουν σε χώρες που τους επιτρέπεται ούτε να μιλήσουν ανοιχτα, ηρωίδ
ες γυναίκες που ύψωσαν την φωνή τους και το πλήρωσαν με την ζωή τους. Εμείς τι κάνουμε; Πόσο
άλλο θα ακλουθούμε αυτά τα κοινωνικά δεδομένα;
Να όπως αυτό το κοινωνικό δεδομένο. Όχι πολύ μακριά από την Ελλάδα μας. Κάπου
δυο ώρες με το αεροπλάνο. Εκεί που τις γυναίκες τις παντρεύουν μικρές. Πολύ μικρές!
60 ΕΚΑΤ. ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ
Πρόβα νυφικού για ανήλικες
Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΝΙΑΩΤΗ
«Ενώ με χτένιζαν, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πώς να βάλω φωτιά στο νυφικό και να αυτοπυρποληθώ. Μετά τον γάμο προσπάθησα να αυτοκτονήσω δύο φορές».
Η φωτογραφία της Στεφανί Σινκλέρ βραβεύτηκε το 2007 από τη UNICEF. Ο γάμος στην πόλη Νταμάρντα του Αφγανιστάν έχει γίνει, και ο 42χρονος γαμπρός με την 11χρονη νύφη βγάζουν τη γαμήλια φωτογραφία.
Η 12χρονη Ριμ από τη Σαναά στην Υεμένη είναι το τελευταίο κοριτσάκι που επαναστάτησε και κατάφερε να απεγκλωβιστεί από έναν προκαθορισμένο γάμο με κατά πολύ μεγαλύτερό της άνδρα. Η Ριμ, η ιστορία της οποίας έκανε τον γύρο του κόσμου, δεν είναι η μόνη ούτε και η μικρότερη που ήρθε σε ρήξη με ένα κατεστημένο που εξαναγκάζει τα κορίτσια να παντρεύονται όταν έχουν την πρώτη τους περίοδο, πολύ πριν ενηλικιωθούν.
Την άνοιξη, η 8χρονη Νουτζούντ και η 9χρονη Αργουα, επίσης από την Υεμένη, δάνεισαν τα πρόσωπά τους στις απρόσωπες στατιστικές που μιλούν τουλάχιστον για 60 εκατ. ανήλικες νύφες στον κόσμο και 20.000 κορίτσια που παντρεύονται κάθε μέρα παρά τη θέλησή τους σε 49 χώρες της υποσαχάριας Αφρικής, της Ν. Ασίας και της Μέσης Ανατολής.
Ενα στα τέσσερα κορίτσια στην Υεμένη παντρεύονται σε ηλικία 10-14 ετών, παρότι ως νόμιμη ηλικία γάμου ορίζονται τα 15 χρόνια. Περισσότερα από τα μισά κορίτσια κάτω των 18 ετών υποχρεούνται από την οικογένειά τους να παντρευτούν συνήθως κάποιον συγγενή, ο οποίος δίνοντας ένα μικρό ποσό ως «αντάλλαγμα» αγοράζει επί της ουσίας ένα «αντικείμενο σεξουαλικής εκμετάλλευσης» ή «μια φτηνή οικιακή βοηθό».
Το ίδιο συνέβη και στη Ριμ και στη Νουτζούντ. Οι πατεράδες τους ήταν σχεδόν άποροι και έπρεπε να θρέψουν μεγάλες οικογένειες, οπότε τις πούλησαν… Η παρουσία των κοριτσιών στα δικαστήρια, όπου έλυσαν τη σιωπή τους, πυροδότησε παγκόσμια εκστρατεία με στόχο την εξάλειψη της πρακτικής. «Εάν δεν προωθήσουμε προγράμματα για επιμόρφωση των πληθυσμών σε αναπτυσσόμενες χώρες και δεν προσφέρουμε ευκαιρίες στα κορίτσια, την επόμενη δεκαετία, οι ανήλικες νύφες σε όλο τον κόσμο θα ξεπερνούν τα 100 εκατ.», δήλωσε εκπρόσωπος της UNICEF.
Στις ΗΠΑ μόλις εγκρίθηκε σχέδιο νόμου για την προστασία των ανήλικων κοριτσιών στις αναπτυσσόμενες χώρες του κόσμου, ενώ στη Σαουδική Αραβία δικαστήριο ετοιμάζεται να εξετάσει την αίτηση διαζυγίου ενός 8χρονου κοριτσιού που παντρεύτηκε εν αγνοία του έναν 50χρονο. Τη γαμήλια πράξη υπέγραψε ο πατέρας της, ενώ η μητέρα της προσέφυγε σε οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων ζητώντας να ακυρωθεί ο γάμος.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 25/08/2008
http://archive.enet.gr/online/online_text/c=111,dt=25.08.2008,id=51311752α
Και τωρα που το διαβασατε θα κάνετε κάτι ή θα είναι ακόμη κάποια άλλη που θα αγωνιστεί για εσάς;
Αυτό που έγραψα, βεβαία, θα έλεγα ότι εξηγείται με το ψυχιατρικό μοντέλο της «Βασιλικής Οικογένειας» σε συνδυασμό με το μοντέλο της «πρωταρχικής οικογένειας» του Φρόιντ. Και εξηγώ. Αυτό το μοντέλο αποτελείται από τον άντρα-πατέρα-βασιλιά, από την γυναίκα-μητέρα-βασίλισσα , από τον γιο-διάδοχο και από την κόρη-πριγκίπισσα.
Οι περισσότερες κοινωνίες στον πλανήτη –αν όχι όλες- είναι ή ήταν πατριαρχικές που σημαίνει ότι την εξουσία την είχαν οι άντρες. Οι γυναίκες μπορούσαν να αποκτήσουν δύναμη μόνο ελέγχοντας και χειραγωγώντας κάποιον άντρα. Και τι πιο εύκολο να χειραγωγήσεις κάποιον που γέννησες και τον μεγαλώνεις εσύ!
Αυτό επίσης εξηγεί την κόντρα μεταξύ πατερά-βασιλιά και γιου-διαδόχου, καθώς και τον δεσμό πατέρα-κόρης – δεν απειλείτε ο θρόνος του βασιλιά από την πριγκίπισσα! Αυτό εξηγεί και την κόντρα πεθεράς-νύφης! Ασυνείδητα γίνεται για το ποιος θα χειραγωγεί τον γιο-διάδοχο-μέλλοντα βασιλιά!!!
Όχι ότι όλα αυτά οι άνθρωποι τα έχουν σε συνειδητή γνώση. Αλλά στο υποσυνείδητο ή στο ασυνείδητο τους αυτό συμβαίνει! Είναι αυτό που λέμε «επιβιώμα»! Ως αποτέλεσμα έχουμε ότι αυτή η συμπεριφορά ορισμένων μητέρων προς τους γιους του είναι ένα είδος επιχώματος της «βασιλομήτορος»!
Ας πάρουμε μια σημερινή οικογένεια. Πατέρας, μητέρα, αυτιστικός γιός, και αδελφή.
Η αδελφή μικρότερη ή μεγαλύτερη κατά 2-3 χρόνια.
Ο πατέρας, έχει μια δουλεία που κατά κάποιο τρόπο χειρίζεται. Είτε είναι αυτόνομος και η επιχείρηση είναι δική του, είτε είναι ελεύθερος επαγγελματίας, είτε δουλεύει σε ένα γραφείο, ή ομάδα, θα έχει μια ανεξαρτησία στον τρόπο που δουλεύει. Έτσι θα μπορεί να εργάζεται και πιο πολύ άμα θέλει, ή να κάνει δυο δουλείες, και έτσι να νοιώθει πως εργάζεται καλά. Θέλει να νοιώθει πως αξιοποιεί τις δυνατότητες του.
Αυτός ο πατέρας όμως, κατά κανόνα, δεν θα έχει χρόνο για την γυναίκα και τα παιδιά του. Είναι ο βασιλιάς αν θέλετε που ασχολείται πολύ αποκλειστικά με το βασίλειο του, και δεν εμπιστεύεται πρίγκιπες και συμβούλους. Τα θέλει τα ινία στα χέρια του. Στην εργασία και στο εισόδημα που του φέρνει.
Στην οικογένεια όμως, δεν εφαρμόζει αυτή την ιδία τακτική. Στην οικογένεια βάζει αλλά μετρά και σταθμά. Από εκεί απουσιάζει, ενώ στην δουλεία πάει κάθε μέρα. Με την γυναίκα του δεν ασχολείται πολύ, δεν έχουν και πολύ σεξουαλική επαφή, διότι είναι πάντα τόσο κουρασμένος που η λίμπιντο του είναι τέζα! Και άμα έχει είναι για να καλύψει την δική του ανάγκη (σεξουαλική) παρά της γυναίκας (ερωτική/ρομαντικήη). Ούτε φυσικά έχει χρόνο να ασχοληθεί με τα παιδιά του, παρ’ όλο που τους “αγρούς και τα χωράφια του Βασιλείου του”, τα επισκέπτεται και κοιτάζει κάθε μέρα.
Στην οικογένεια, εμπιστεύεται και πριγκίπισσες, και μάγειρους. Αλλά τα χωράφια του δεν τα αφήνει σε άλλων τα χέρια. Δυο μετρά και δυο σταθμά. Ο βασιλιάς αυτός μετρά την επιτυχία του συμφώνα με το τι έχει κάνει, με το τι έχει, με το πως το κρατά παραγωγικό και το πληθαίνει. Δεν μετρά την ικανότητα του σαν πατέρας, ούτε σαν σύζυγος, ούτε σαν εραστής.
Αυτή η βασίλισσα/μανά/γυναίκα, θα επωμιστεί στους ώμους της την οικογένεια.
Αυτή η βασίλισσα και μητέρα έχει ένα αυτιστικό πριγκιπόπουλο, και μια πριγκιπόπουλα, που χρειάζονται δυο γονείς, αλλά έχουν έναν. Και από αυτόν τον ένα πρέπει να βγάλουν το ποσό αγάπης που θα είναι ισάξιο για τους δυο γονείς που χρειάζονται.
Αυτή η βασίλισσα μητέρα μπορεί να δεχτεί να θυσιαστει, ώστε να την αρμέγουν από αγάπη τα παιδιά της, χωρίς εκείνη να λαμβάνει αγάπη από πουθενά, παρά μόνο όταν ο βασιλιάς έχει κάποτε και που όρεξη για σεξ, και της δίνει λίγη αγάπη.
Αυτή η μητέρα τρώει λίγο, είναι ρεμενη, αδύνατη σαν τσίρος τις περισσότερες φορές, διότι δεν τρώει. Τρώει όσο λίγο όσο και παίρνει αγάπη. Απλά αρμέγεται, από τα παιδιά, δυο εδώ αλλά μπορεί να είναι και τρία, και τέσσερα. Μπορεί και πιο πολλά. Παλιά οι γυναίκες έκαναν υποχρεωτικά πολλά παιδιά. Η έκτρωση δεν υπήρχε στις πιθανότητες. Ουσιαστικά ούτε και σήμερα υπάρχει. Ακουστέ την λέξη αυτή.
Έκτρωση, είναι σκληρή μέσα στο στόμα που την προφέρει όσο σκληρά και ακούγετε στα αυτιά, αυτό το εκτρ, τα τρία συμφώνα. Σκληρά σαν ένας αδιάβατος τοίχος.
Έτσι όταν έρθει ένα παιδί η γυναίκα το κρατά. Διότι η θρησκεία της μαθαίνει ότι είναι έγκλημα, η λέξη την απωθεί από τον ήχο της και μόνο. Έτσι το δεχεται είτε το θέλει πραγματικά είτε όχι. Το επωμίζεται. Λέει στον εαυτό της θα μάθω να το αγαπήσω, έχω πολύ αγάπη μέσα μου, θα είμαι καλή μαμά, και το δέχεται μοιρολατρικά.
Αλλά μετά της βγαίνει αυτιστικό. Για κάτσε. Δεν φτάνει που θυσίασε τόσα πολλά αλλά για να το κρατήσει, να το γεννήσει με τόσους πόνους, να θυσιάσει τόσα άλλα πράγματα για αυτό, της έρχεται ένα αυτιστικό;
Τι τιμωρία είναι αυτή! Και δεν φτάνει και αυτό είναι και αγόρι, δεν έχει ιδέα πως είναι να είσαι αγόρι, ώστε να το αναθρέψει σωστά, να του δώσει αυτά που χρειάζεται ένας σωστός άνδρας, είναι και αυτιστικός. Πως διάολο μεγαλώνεις ένα τέτοιο παιδί;;;;;;
Είτε το μεγαλώνει βάζοντας μέσα του όλα όσα αγαπά σε έναν άνδρα, είτε βάζει μέσα του όλα όσα μισεί σε έναν άνδρα. Το πρώτο είναι εύκολο. Το δεύτερο ευκολότερο! Όσο το πιέζει ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΕΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ ΠΟΥ ΜΙΣΕΙ, τόσο εκείνο θα ειδωλοποιήσει αυτόν τον “μισητό” άνδρα. Δεν τον έχει δει ποτέ, πρέπει να είναι πολύ κακός άλλα και πολύ δυνατός για να τον φοβάται τόσο η μαμά και να με σπρώχνει όλο και πιο μακριά από αυτόν τον άνδρα.
Ακριβώς, οι νομοί της φυσικής έχουν και εδώ δράση. Για κάθε δύναμη υπάρχει μια ισάξια και αντίθετη δύναμη. Όσο η μαμά σπρώχνει το παιδί να μην γίνει σαν τον άνδρα που η ιδία μισεί, τόσο τελικά με την ιδία επιμονή θα γίνει!
Οπότε, η γυναίκα ανάλογα με το πόσο αγαπά τον animus μέσα της, θα αναθρέψει και τον γιό της. Άμα ο σημαντικός της άνδρας είναι ο πατέρας της, και τον αγαπούσε, θα αναθρέψει τον γιό της με αυτή την εικόνα ανδρός. Αν δεν τον αγαπούσε, και τα αισθήματα μίσους είναι δυνατά, θα τον κάνει ίδιο με τον πάτερα της όσο και αν δεν το θέλει.
Αυτά τα συναισθήματα όμως, μπορεί ο σύζυγος να τα αλλάξει. Μπορεί να διάλεξε η γυναίκα αυτή έναν άνδρα σαν τον πατέρα της, τρυφερό, συναισθηματικό, μια ψυχούλα. Τον παντρεύεται με την ελπίδα πως θα έχει έναν σύζυγο που θα την αγαπά και φροντίζει σαν τον πατέρα της.
Εδώ είναι που πέφτει ολότελα έξω!
Ο τρυφερός, ευαίσθητος άνδρα, η ψυχούλα, θέλει πολύ συναισθηματική φροντίδα. Είναι ένα μικρό παιδί, συναισθηματικά πολύ ανώριμος, που θα κουράσει την γυναίκα που τον διάλεξε διότι και η ιδία είχε ανάγκη πολλής φροντίδας. Δυστυχώς όμως στην πορεία του γάμου ή της σχέσης, θα δει ότι οι δίκες της ανάγκες (συναισθηματικές) δεν θα καλύπτονται σε κάποια περίπτωση, ενώ θα καλείται να καλύπτει τις δίκες του συναισθηματικές ανάγκες διότι άμα δεν το κάνει θα καταλήξει να την αγνοεί εντελώς. Θα βρει κάπου άλλου να διοχετεύσει το λίμπιντο του. Στην δουλειά του παραδείγματος χάρη!
Έτσι αυτή η βασίλισσα μητέρα, λίγη χαρά θα έχει από τον βασιλικό της τίτλο και τα υπέροχα παλάτια που έχει γύρω της, διότι καθημερινά θα αρμέγεται από αγάπη για να τρέφει τα παιδιά και τον άνδρα της.
Αυτή η βασίλισσα έχει θυσιαστεί. Αλλά μπορεί όμως να δημιουργήσει έναν άνδρα που θα είναι σαν αυτόν που θέλει, τον ιδανικό της άνδρα, τον animus της.
Έναν μελλοντικό βασιλιά, έναν τωρινό πρίγκιπα. Αλλά άμα είναι αυτιστικός; Τότε αφού είναι τόσο απόμακρος θα του μάθει με διπλασία ορμή, τον μεγαλώνει με υπερβολή, τον κάνει έναν super-animus, έναν superman. Μερικοί άνδρες, το εξωτερικεύουν και γίνονται σαν τον Μέγα Αλέξανδρο, ή τον Μουσολίνι.
Άλλοι απλά το πιστεύουν μέσα τους και απαιτούν τέτοια μεταχείριση, αλλά δεν κάνουν τον κόπο να το εσωτερικεύσουν και να το μοιραστούν. Αυτοί οι άνδρες είναι πολύ εγωιστές και αυταρχικοί. Είναι τα λεγόμενα “ψώνια”. Θέλουν να τους αγαπάνε, να είναι όλοι φίλοι τους, είναι κοινωνικοί, τους αρέσει το έξω και η καλοπέραση. Αλλά δεν είναι γενναίοι. Στην πρώτη δυσκολία τα παρατάνε εύκολα, στο πρώτο καβγαδάκι βγαίνουν από πάνω. Ο superman (super-animus) μέσα τους δεν δέχεται τσαμπουκά. Δεν θα παραδεχτούν εύκολα αν όχι πολύ δύσκολα τα λάθη τους, και φυσικά δεν ζητιάνε συγγνώμη εύκολα, αν ποτέ…
Αυτοί οι κρυφοί βασιλιάδες, είναι πολύ τρυφεροί διότι θέλουν μια γυναίκα να τους αφοσιωθεί και να τους αγαπά, να τους φροντίζει, να τους χαϊδεύει τον superman μέσα τους και να μην τους λέει τα λάθη τους. Απλά να τα δέχεται σαν τις αδυναμίες του με τις οποίες τον γνώρισε και δήχθηκε, και παντρεύτηκε!!!
Ας ξαναγυρίσουμε στην βασιλική οικογένεια λοιπόν.
Έχουμε έναν μπαμπά απών, μια μαμά θυσιασμένη που τρέφει έναν αυτιστικό πρίγκιπα, και μια αδελφή που μεγαλώνει λίγο πολύ μόνη της. Μεγαλώνει λίγο πολύ μόνη της διότι αν και έχει γονείς, κάνεις δεν έχει χρόνο ούτε ενδιαφέρον να ασχοληθεί μαζί της. Η μαμά έχει να ασχολείται με τον γιό (μελλοντικό άνδρα που θα εκφράσει τον εγωισμό και τις φιλοδοξίες της) και έναν μπαμπά που ασχολείται με την δουλειά του, τα ενδιαφέροντα του και την θέση του στην κοινωνία.
Αυτή η αδελφή, για πέστε μου, όταν μεγαλώσει και κάνει παιδιά, το δικό της θα είναι ή δεν θα είναι αυτιστικό;;;;
Από Perla Messina