Τη σκληρή και ανάλγητη συμπεριφορά των αρμοδίων της πολιτείας εις βάρος αναπήρου
Τη σκληρή και ανάλγητη συμπεριφορά των αρμοδίων της πολιτείας, που κόπτονται υποκριτικά δήθεν για τα ΑμεΑ, μιλώντας κάθε τόσο για κράτος κοινωνικής πρόνοιας, βιώνει τα τελευταία χρόνια ο ανάπηρος 58χρονος αγρότη Νικόλαος Μπέλης στη Μυρσίνη Ηλείας.
Οι αρμόδιοι του ΟΓΑ, παραβλέποντας προκλητικά τις εκκλήσεις του και το γεγονός ότι οι γιατροί έχουν ακρωτηριάσει το ένα πόδι από το μηρό και κάτω, προκειμένου να του χορηγήσουν τη σύνταξη που δικαιούται, τον έχουν περιπλέξει στα γρανάζια μιας απίστευτης γραφειοκρατίας και ταλαιπωρίας ζητώντας του πλήθος εγγράφων, μεταξύ των οποίων και αγροτικά τιμολόγια της περασμένης δεκαετίας.
«Βιώνουμε μια πολύ δύσκολη κατάσταση, καθώς επί μήνες προσπαθούμε να πείσουμε τους αρμοδίους ότι ο πατέρας μου, που έχει ένα πόδι ακρωτηριασμένο από το μηρό, δικαιούται μια σύνταξη προκειμένου να καλύψει τις βασικές του ανάγκες και τα φάρμακά του καθ’ ότι είναι διαβητικός. Στον ΟΓΑ όμως μας ταλαιπωρούν και μας εμπαίζουν. Ζητάμε το αυτονόητο και όχι κάποια χάρη», λέει στην «Ε» ο γιος του 58χρονου, Διονύσης Μπέλης.
Ο Γολγοθάς για τον 58χρονο συνάνθρωπό μας ξεκίνησε το Ιανουάριο του 2009 όταν οι γιατροί, λόγω σακχάρου και προκειμένου να σώσουν τη ζωή του, ακρωτηρίασαν το αριστερό πόδι από το μηρό. Ενα χρόνο μετά, η αρμόδια επιτροπή του ΙΚΑ τού δίνει ποσοστό αναπηρίας 80%, αλλά λίγους μήνες μετά τα δικαιολογητικά του φτάνουν στον ΟΓΑ της Πάτρας αναγράφοντας -περιέργως πώς- ποσοστό αναπηρίας 67%…
«Νιώθω μέσα μου την απαξιωτική συμπεριφορά της πολιτείας λες και δεν είμαι Ελληνας πολίτης. Λες και κάποιοι θέλουν όλους εμάς τους ανάπηρους να μας ρίξουν στον Καιάδα και να απαλλαγούν από την παρουσία μας. Αν δεν υπήρχε ο γιος μου να με φροντίζει, τώρα θα είχα πεθάνει. Ζητάω τα αυτονόητα με αξιοπρέπεια και δεν παρακαλάω κανέναν. Ζητάω αυτό που δικαιούμαι. Μια σύνταξη ή ένα βοήθημα προκειμένου να καλύπτω τις βασικές μου ανάγκες και τα φάρμακά μου», λέει στην Ε» ο Νίκος Μπέλης.
Οπως μας αποκάλυψε ο γιος του 58χρονου ανάπηρου αγρότη, οι ενέσεις ινσουλίνης, τις οποίες πληρώνει ο ίδιος, φτάνουν μέχρι την άλλη εβδομάδα. Μετά θα πρέπει να βρεθούν χρήματα για να αγοράσει άλλες. Κάθε μήνα το ποσό της αγοράς των φαρμάκων ξεπερνά τα 300 ευρώ…
http://www.enet.gr/