Ενας λεοντόκαρδος ζωγράφος με σιδερένια θέληση παραδίδει μαθήματα θάρρους! Σε ηλικία μόλις 23 χρόνων ένα ατύχημα με τη μηχανή του καθήλωσε τον Ηλία Ραυτόπουλο σε αναπηρικό αμαξίδιο, καθώς έμεινε τετραπληγικός. Μέσα σε αυτό το υποχρεωμένο σε ακινησία κορμί όμως βρίσκεται εγκλωβισμένο ένα «θεριό», ένα δυνατό πνεύμα που δεν το βάζει με τίποτα κάτω.
Ο 53χρονος -σήμερα- Κρητικός βρίσκεται μεταξύ των 800 ζωγράφων σε ολόκληρο τον πλανήτη που αποτυπώνει τα έργα του στον καμβά με τον χρωστήρα στο στόμα, κατακτώντας μάλιστα τη μία τιμητική διάκριση μετά την άλλη!
Ο εικαστικός Ηλίας Ραυτόπουλος εδώ και πολλά χρόνια ζει και εργάζεται μόνιμα στη Σουηδία, εκεί όπου -όπως λέει- το κράτος σέβεται τον άνθρωπο.
Μάλιστα έχει καταφέρει το ακατόρθωτο, ζωγραφίζοντας με τα χέρια της ψυχής. Εκθέσεις σε Αμερική, Ιαπωνία, Ισπανία, Αγγλία, Πορτογαλία, Αυστραλία. Εκατοντάδες έργα, παρουσιάσεις σε γκαλερί και αναρίθμητες βραβεύσεις.
Αυτήν την εβδομάδα το Κέντρο Κουλτούρας στη Στοκχόλμη φιλοξενεί έργα του, ενώ στη Σλοβενία και τη Λιουμπλιάνα τα εκπληκτικά γυμνά του, που υμνούν -όπως λέει- το γυναικείο σώμα, εκπροσωπούν τη χώρα μας σε διεθνή έκθεση. Εχοντας άγρυπνο φρουρό στο πλάι του μια μάνα-στυλοβάτη που του είπε «εσύ από την καρέκλα σου θα κατακτήσεις τον κόσμο. Είσαι απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών», απλώς κατόρθωσε να επιβεβαιώσει τα λόγια της.
«Μην παραιτείσαι, Ελληνα»
Η «Espresso» επικοινώνησε με τον αξιοθαύμαστο ζωγράφο και είχε μια συζήτηση από καρδιάς, από την οποία ξεπήδησε ένα μήνυμα θάρρους, ελπίδας, αισιοδοξίας προς όλους τους συμπατριώτες μας που περνούν δύσκολες στιγμές:
«Μην παραιτείσαι, Ελληνα. Εσύ είσαι για μεγάλα πράγματα. Γράψ’ τους όλους στα παλιά σου υποδήματα. Σε έκαναν να χρωστάς. Δεν φταις εσύ. Σε πρόδωσαν. Θα αυτοκτονήσεις για τα χρέη; Συνέχισε να ζεις!
Η αυτοκτονία είναι απελπισία. Κάνε κουράγιο. Οι Ελληνες είμαστε παιδιά του φωτός. Το αποδεικνύουν και οι χοροί μας. Οι κυκλωτικοί, οι πολεμικοί, οι κρητικοί, οι ποντιακοί – αυτοί που δεν σκύβουν οι άνδρες το κεφάλι» λέει αφοπλιστικά από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής.
«Κλείσε την τηλεόραση όταν νιώθεις ότι έφτασες στον πάτο, ότι δεν έχεις διέξοδο, ότι δεν έχεις αέρα, πάρε την παρέα σου, τους φίλους σου και βγες βόλτα στους δρόμους, απόλαυσε τη φύση. Αυτή δεν καταλαβαίνει από κρίση. Εχει τους δικούς της νόμους. Ο άνθρωπος είναι πάνω από τους αριθμούς και το πιο όμορφο δημιούργημα του Θεού. Η ζωή είναι ωραία!» συμπληρώνει.
Το φοβερό πάθος
Φοβερά ευγενής, βαθιά καλλιεργημένος άνθρωπος του πνεύματος και της τέχνης, μας μιλά συγκινημένος: «Κάποιος που δεν κινεί τα χέρια και τα πόδια είναι πλήρως εξαρτημένος. Είχα λοιπόν δύο δρόμους να διαλέξω: της αδράνειας, της απελπισίας ή του αγώνα. Διάλεξα τον δεύτερο γιατί είμαι μαχητής». Μάλιστα θεωρεί πως οι αντοχές του πηγάζουν από το DNA του.
«Είμαι Κρητικός και Μικρασιάτης παράλληλα. Εχω στο DNA μου και τον ξεριζωμό και την προσφυγιά. Η ελληνικότητα είναι φάρος. Δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου χωρίς το άπλετο φως της Κρήτης. Αν ζήσεις δύο απανωτούς χειμώνες στη Σουηδία θα καταλάβεις τι σημαίνει έλλειψη φωτός. Γι’ αυτό κι εμένα η παλέτα των χρωμάτων μου έχει φως. Γι’ αυτό το φως μιλάω και στους μαθητές μου στη Σουηδία. Η χώρα αυτή έχει φοβερές κοινωνικές παροχές. Προσφέρει στους καλλιτέχνες εργαστήρια, μοντέλα, ακουαρέλες, λάδια» λέει με πάθος ο δημιουργός.
Ωστόσο ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του «τυχερό» σε σχέση με άλλους: «Δεν δικαιούμαι να μιλάω. Υπάρχει νεαρό αγόρι στη Σερβία που είναι ξαπλωμένο στο κρεβάτι, δεν μπορεί να κάτσει ούτε στην καρέκλα και ζωγραφίζει τον κόσμο με το πινέλο στο στόμα. Αρα αυτός είναι το θηρίο, ο λεοντόκαρδος, και όχι εγώ».
Υμνος και απέραντος σεβασμός στη γυναίκα
Το γυναικείο σώμα αποτελεί την αγαπημένη πηγή έμπνευσης για τον καλλιτέχνη.
«Η γυναίκα παίζει καθοριστικό ρόλο για μένα. Νιώθω απέραντο σεβασμό γι’ αυτήν. Χάρη στην αγάπη που της έχω πήρα το πινέλο, το έβαλα στο στόμα και άρχισα να τη ζωγραφίζω. Μέσα από εκείνην μου χαρίστηκε ξανά όλος ο κόσμος. Ανοιξε τα παράθυρα της ζωής μου, γεννήθηκα ξανά μετά το ατύχημα, μέσω αυτής εξαγνίστηκα» αναφέρει ο Ηλίας Ραυτόπουλος.
Οσο για το αν έχει κάποιον Ελληνα ή ξένο ζωγράφο ως πρότυπο λέει: «Είμαι άνθρωπος που δεν κυνηγάω τα πρότυπα, τα κινήματα. Κυβισμός, σουρεαλισμός, νατουραλισμός. Αυτά είναι για τους κριτικούς τέχνης.
Η ζωγραφική είναι συναίσθημα. Να βλέπεις έναν πίνακα και κάτι να σου αφήνει στην ψυχή. Την αληθινή τέχνη την αισθάνεται και η γιαγιά που δεν έχει βγάλει το δημοτικό και ο γιατρός του πανεπιστημίου. Είναι απλή. Και αυτό έχει μεγάλη δυσκολία» συνεχίζει ο ζωγράφος που δουλεύει με μοντέλα να ποζάρουν για εκείνον.
Τον ρωτάμε πόσο στοιχίζει ένα έργο του κι εκείνος γελάει τρανταχτά: «Τις περισσότερες δημιουργίες μου τις χαρίζω. Εμένα μου χαρίστηκε η ζωή, θα σκεφτώ τα έργα; Μέσα σε είκοσι λεπτά και μια στιγμή έμπνευσης μπορεί να ζωγραφίσω από μία γυναίκα μέχρι την Παναγία. Αρα; Αυτό το ταλέντο που μου έδωσε η φύση γίνεται πιο όμορφο όταν μοιράζεται. Το ότι με καλούν από την πατρίδα μου στο Ρέθυμνο και με ρωτάνε ”κ. Ραυτόπουλε, θα μας χαρίσετε κάποιους πίνακες για φιλανθρωπικούς σκοπούς;” το θεωρώ ευλογία και μόνο που το σκέφτηκαν. Η αγάπη είναι η μεγαλύτερη δύναμη της φύσης. Αυτή με κινεί!».
Espressonews.gr