*γράφει ο Πάνος Μπαχάρογλου
Άλλα πράγματα είχα στο μυαλό μου πριν αρχίσει ο αγώνας των παμπαίδων (14 ετων) μεταξυ των ομάδων Αχιλλέας Τριανδρίας – Γαλαξίας. Ποια πεντάδα θα ξεκινήσω, τι επίθεση και τι άμυνα θα παίξω και διάφορα άλλα τεχνικά – μπασκετικά μου θέματα.
Όπως όλοι οι προπονητές έτσι και εγώ, συνηθίζουμε να κοιτάμε την προθέρμανση της αντίπαλης ομάδας . Κοιτάμε να δούμε ποιοι είναι οι παίκτες εκείνοι που μπορούν να κάνουν «ζημιά» στην ομάδα μας.
Όταν τον είδα πάντως έκανε ζημιά στο μυαλό μου. Δεν με ένοιαζε αν θα χάναμε ή αν θα κερδίζαμε τον αγώνα αυτόν. Στην ουσία είπα τον χάσαμε από τα αποδυτήρια όταν άκουσα έναν από τους παίκτες μου να λέει σε έναν συμπαίκτη του:
-Ρε συ δες αυτόν, τον 15..
-Ναι τον είδα απαντά γελώντας και ειρωνικά ο συναθλητής του..
«Φταις Πάνο» είπα από μέσα μου και κατηγόρησα τον εαυτό μου για την απάντηση που έδωσε ο μικρός.
Σφυρίζει ο διαιτητής για να κάτσουν όλοι οι παίκτες στον πάγκο.
Αν κάτι πρέπει να κερδίσετε από αυτό το ματς είναι να δείτε να παίζει ο παίκτης με την φανέλα νο 15. αυτή ήταν η μπασκετική οδηγία μου.
Δεν μίλησε κανείς, κατάλαβαν τι εννοούσα.
Το παιχνίδι ξεκίνησε και κυλούσε υπέρ της ομάδας μου, αλλά και το αντίθετο να συνέβαινε δεν θα μου καιγόταν καρφάκι.
Για το μόνο που ανυπομονούσα ήταν να τον δω να παίζει.
Φτάσαμε στην τέταρτη και τελευταία περίοδο του αγώνα. Βλέπω τον προπονητή της αντίπαλης ομάδας να του δίνει εντολή να μπει μέσα στον αγωνιστικό χώρο.
«Άντε ρε μεγάλε» αναφώνησα από μέσα μου «επιτέλους»! Αν κάτι αξίζει μέσα σ αυτό το γήπεδο είσαι εσύ. Να σε βλέπουνε τα μάτια μας να παίζεις με δυσκολία μπάσκετ. Με δυσκολία να χτυπάς την μπάλα στο παρκέ με δυσκολία να τρέχεις στην επίθεση, στην άμυνα, με δυσκολία να τα κάνεις όλα όσα χρειάζεται ένας αγώνας μπάσκετ. Με ευκολία όμως σε άφηναν οι παίκτες μου (χωρίς να τους το χω ζητήσει) να βάλεις ένα καλάθι και εσύ προσπαθούσες , οι θεατές σε χειροκροτούσαν αμήχανα αλλά εσυ εκεί.. έβαζες τα δυνατά σου ..όμως η μπάλα δεν σου έκανε το χατήρι. Πρώτη φορά παρακαλούσα να φάω καλάθι από τον αντίπαλο. Ένα καλάθι που θα ήταν μια τεράστια σφαλιάρα στον καθένα από τους παίκτες μου και γαμώτο δεν μπήκε.. ένα καλάθι για να μας δείξεις ότι η ψυχή σου η καρδιά σου, τα ποδαράκια σου, το σώμα σου το ταλαιπωρημένο αγαπάει το μπάσκετ. Ένα άλλο μπάσκετ . Όχι το μπάσκετ των χαμένων αγώνων , των χαμένων σουτ, των αρρωστημένων πόντων, το μπάσκετ των νικών..
Ένα άλλο μπάσκετ της θέλησης, το μπάσκετ του ήθους, το μπάσκετ του χαρακτήρα, το μπάσκετ το δικό σου.
Γιατί ακόμα και αν σε πήραν τα κλάμματα που δεν έβαλες ούτε ένα πόντο, να ξέρεις και σου το είπα όταν σε τράβηξα στη γωνία του γηπέδου
οτι η δύναμη που μας δίνεις εσύ, ενώ τρέχεις στο παρκέ είναι τεράστια και θα σε έχουμε οδηγό μας. Δεν χρειαζόμαστε τους πόντους τελικά για να μας πείσεις. Η παρουσία σου στα γήπεδα μας αρκει.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή για έναν προπονητή να βλέπει τους παίκτες του σ αυτήν την ηλικία των 14 να τελειώνει ο αγώνας και να φιλούν αντίπαλο παίκτη. Όχι από οίκτο ή από λύπηση αλλά επειδή κατάλαβαν θέλω να πιστεύω… κατάλαβαν το άλλο μπάσκετ το μπάσκετ που διδάσκει η φανέλα με το νο.15..
Συγχαρητήρια στον προπονητή και στην ομάδα του ΓΑΛΑΞΙΑ.
*Ο Μπαχάρογλου Πάνος ειναι γυμναστής – προπονητής